Το 219

 

Βραδάκι παίρνω τ΄αστικό <<Μπραχάμι-Καλλιθέα>>

και κάθομαι στ΄αριστερά μονάχος, να ΄χω θέα.

Απ΄τ΄ανοιχτό παράθυρο βουίζει ένα τραγούδι,

Πικρό φτύνει το ντέρτι του και γω χορεύω αρκούδι.

 

<<Αχ και να φευγε το πλοίο

μοναχό και να μη φύω>>.

Στη στάση χήρες μπήκανε

απ΄το νεκροταφείο.

 

Μπήκε κι ο παπά- Μάρκελλος. Χρυσός σταυρός στο στήθος.

Μ΄είδε και μου πε: <<Τέκνο μου, να ζεις να τρέφεις ήθος>>.

<<Άσε παππούλη τα τρελά, μολόγα συν τοις άλλοις,

ποια ειν΄η αιτία του χαμού κι αυτής της παραζάλης>>;

 

Απάντηση δεν μου δωκε μα εγώ γυρεύω ακόμα

τη σωτηρία της ψυχής στης εργατιάς το κόμμα.

Τι κι αν τα τείχη πέσανε και μέσα στο Κρεμλίνο,

βολτάρει τώρα η Τσάραινα φορώντας κρινολίνο;