Στ΄Ανάπλι

 

Αφήνουμε χωριά και πολιτείες.

Το γκάζι κολλημένο εκατό.

Δεν μου μιλάς και ξέρω την αιτία.

Αρνούμαι στης καρδιάς την επαιτεία,

να με φοράς χαχόλικο παλτό.

 

Στα κάστρα σταματάμε για ειδήσεις.

<<Πετούν απ΄τα μπεντένια τον καιρό>>

μου λες. Τα φώτα ανάβουν στο λιμάνι

και βρίσκω μεσ΄τη κάπνα από λιβάνι,

του πρώτου Κυβερνήτη το φτερό.

 

Με το φτερό σου γράφω ένα αστέρι

και βάζω το όνομα μου υπογραφή.

Στον άνεμο το στέλνω να πετάξει

και πριν το δάκρυ στη πληγή μου στάξει,

καρφώνεται σε ύδατα αβαθή.

 

Κουράστηκα να παίζω σε παρτίδα

που ο χαμένος είμαι πάντα εγώ.

Παράτα με, δεν θέλω εξηγήσεις.

Τι να μου πεις και τι να ομολογήσεις;

Φινάλε στη ρεμίζα εγώ θα βγώ.

 

Τι θέλουμε δεν ξέρω και που πάμε,

πιασμένοι στης ανάγκης το κασκόλ.

Καμένοι κάμποι τώρα η προσμονή μας,

σε γήπεδο απομένει το κορμί μας,

σα δίχτυ ξεσκισμένο από τα γκολ.