Φυλλάδιο μετά θάνατον

 

Τη θάλασσα γνωρίσαμε από τα καφενεία,

μ΄έναν καφέ πολλά βαρύ κι ένα βιβλίο στο χέρι.

Αθροίσαμε στους ουρανούς των άστρων τη πενία,

σε κάποιο ντοκ προσμένοντας το τελευταίο φέρυ.

 

Ταξίδι μας μοναδικό, ΜΕΘΑΝΑ-ΠΟΡΟΣ-ΥΔΡΑ.

Κι αυτό, με τέσσερα μποφόρ, χαρά για τα παιδάκια.

Ακόμη κι έτσι κάμψαμε το γόνυ στη κλεψύδρα,

γοργά να ΄ρθει το πρωινό ν΄ανέβουμε σκαλάκια.

 

Γλυκού νερού ταξιδευτές, πάρτε κι εμέ μαζί σας

και καύκαλο γυαλιστερό δώστε μου να κρατήσω.

Σαν τον Αμλέτο να ριγώ στα πρόθυρα της λύσσας,

<<Άμποτε ενός πειρατικού σανίδι να πατήσω>>.

 

Απαντοχή γλυκόπικρη μεσ΄τ΄αστικό σαλόνι,

το ΚΑΛΥΨΩ με τον Κουστώ στις θάλασσες του Νότου.

Πιέζει ο γέρος φτύνοντας κουβέντες να μ΄ αγχώνει,

κιοπέγγια πως θ΄ αναγκαστεί, να κλείσει λόγω φόρτου.

 

Με χαρμολύπη καρτερώ στη πλάκα μου απάνω,

να γράψουν με μοράβια ποιητική αδεία:

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΑΜΕΡΠΗΣ ΤΩΡΑ ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΟΦΡΑΝΟ

ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΟΧΘΗΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ.