Απόγνωση στα ντοκ

 

Λέξεις νεκρές, βιβλία σκονισμένα,

κηδείες που ξεχάστηκαν γοργά,

αισθήματα μ΄αλμύρα τοκισμένα,

ανοίγονται σα πλοία φορτηγά

 

στα πέλαγα γυρεύοντας σημάδι,

άλλες φορές νερό κι αυτό πικρό,

πορεία προς το άγνωστο αλφάδι

κρατώντας. Στης ανάγκης τα βιτρό

 

ομνύουν κάθε τόσο ταχυδρόμοι,

λίγο προτού να σφίξουν τη θηλιά,

ατίθαση τινάζοντας μια κόμη-

σφενδόνη προς των άστρων τα φιλιά.

 

Κι εγώ με κούκο ναυτικό ζηλεύω,

τα κόκαλα π΄ασπρίζουν στο βυθό,

κύμα φιλεύω φλούδια πασατέμπο,

μην και μ΄αφήκει φευ ν΄αναληφθώ.