Προσμονή

 

Χωριά συνωστισμένα στο μυαλό μου

από μισή φωτίζονται σελήνη.

Το μάτι η προσμονή θαρρείς και κλείνει,

μια πόρνη μυθική  του μέσα κόσμου

 

Το φέρετρο μου νύχτα πελεκάνε

ο Μάρκος κι ο Δυσσέας ο κακούργος.

Στο μεσιανό δοκάρι τρέμει σπούργος:

<< Μάθε, απ΄ τον καημό τους όλοι πάνε>>.

 

Ζυγώνει το πρωί σα κατσαρίδα

π΄ολόισα στο θάνατο βαδίζει,

μαύρο παπούτσι ρέκβιεμ συλλαβίζει.

Έτσι και γω γυμνός τις Κήρες είδα.

 

Ανάσα τόσο δύσκολο να πάρω,

πνεμόνια στουμπισμένα χρόνων θλίψη.

Της γέννας τη ρωγμή κάποιος ας κρύψει,

πριν κράξει: Διαβατήρια, ο Χάρος.