Πουλιά

                   ( Του κ. Περδίκη αντίδωρο ταπεινό στον <<Πρίαπο>>).

 

Πουλιά με το φτερό τους κουρασμένο,

χαλεύουνε στα σύρματα σκαμνί,

το ταίρι τους  συντύχανε σφαγμένο

και την ελπίδα φρούδα κι αχαμνή.

 

Πουλιά δίχως παλτό μες το δρολάπι,

και των Ωρών την άγρια μουσική,

το Χρόνο μνημονεύουν το χασάπη

με μια ρακή στα χείλια Κρητική.

 

Πουλιά που χουν θερίσει τον Πατέρα,

με τύμπανο τρελό αντίς καρδιά,

του κόσμου καθαρίζονται τη λέρα,

μα πάντα μένουν στίγματα μαβιά.

 

Πουλιά παραδομένα στη ραστώνη,

μια Κόλαση τα δέχτηκ΄ αχανής,

το βέλος ανταμώσαν που σκοτώνει

και πια γι αυτά δεν άκουσε κανείς.

 

Πουλιά φυματικά, πουλιά κρυμμένα

στα λόγια προσευχής εωθινής,

πως γείρατε στη γη αποσταμένα,

αθύρματα Παράστασης στυγνής;