Στερνoτάξιδο

 

Μου φόρεσαν το ξύλινο παλτό

και μ΄άφησαν στο χώμα να σαπίζω.

Τα μυστικά περάσματα δεν βρέθηκαν.

Έτσι έπαψα σιγά σιγά να ελπίζω.

 

Με σκέπασαν σκοτάδια ζοφερά

Πάπλωμα γκρι  μου γίνανε τα χρόνια

Τη θαλπωρή που μου ταξαν δεν δώσανε,

του Άδη τα γλυκόλαλα τ΄αηδόνια.

 

Τρομάξανε τα μάτια τόσο  φώς

και κλείσανε πριν έρθει καλοκαίρι.

Δρομέας δεινός ο βίος με προσπέρασε,

τραβώντας τη σκυτάλη από το χέρι.

 

Τα σήμαντρα ακούω να χτυπούν,

το τέλος αναγγέλλοντας της σάρκας.

Δεν καρτερώ παρά μονάχα σύννεφα,

στο πάγκο καθισμένος τρύπιας βάρκας.