Τα πικρά τα μαγαζιά

 

Σαν περνάω απ΄τη πλατεία

και χτυπούν μεσάνυχτα,

περιμένουν πελατεία,

φέγγουνε ορθάνοιχτα

μαγαζιά μ΄έναν υπάλληλο λαλίστατο

που φροντίζει για το χάλι σου το ύστατο.

 

Με κουστούμι ξηλωμένο,

αντερί δερμάτινο,

έρμο σπίτι, παγωμένο

μεσ΄τις μπόρες χάρτινο,

στέκομαι στη τζαμαρία να με βλέπουνε.

-Έλα μέσα μη φοβάσαι… Και μου γνέφουνε.

 

Όταν φεύγω απ΄τη ταβέρνα

δω να πέσω μόνος μου,

την Αχίλλειο μου πτέρνα,

καμακώνει ο πόνος μου.

Κι όλα αντάμα στη πλατεία ανασαίνουνε

τα πικρά τα μαγαζιά και περιμένουνε.