Παραινέσεις για τον καιρό της Πανούκλας

 

Δαγκάνουν τα βουνά, γδέρνουν οι λόφοι,

στις πεδιάδες καίνε τον Ιούδα.

Μονάχα μια ελπίδα κι αυτή φρούδα,

να πορευτείς αντάμα με τον όφι,

 

σα να ΄ταν ξεχασμένος κάποιος φίλος,

οχτρός που πισωγύρισ΄απ΄τα σπλάχνα

για να κουρνιάσει πάλι δίχως άχνα,

φιλέρημος στου φιλιατρού το χείλος.

 

Γυρεύουν κι οι ορίζοντες ανάσα,

καρδία που ν΄αντέχει μες το στήθος

πλήγματα μύρια. Της κραυγής τον λίθο

σα βρέφος κράτησε κάτω απ΄τα ράσα

 

και κάμε τον μουγγό για τον κουτσάφτη,

διήρη αρματώνοντας για χώρες

μεσημβρινές. Εκεί και θάλλουν Κόρες

ευαίσθητες στα βάσανα του Ναύτη.