Οι αιμομίχτες

 

Σκυλιά γαυγίζουν τη φωνή τους

και εγώ μεσ΄τη κοιλιά του κήτους

βαυκαλίζομαι,

πώς ψέμα ο χρησμός κι απάτη.

Κάτω απ΄του Κύκλωπα το μάτι

αντραλίζομαι

 

και ψάχνω γύρω απελπισμένα

στης χαρμολύπης το πυθμένα

μαυροκόχυλα

που κρύβουν το αεί του κόσμου

αυτό που σπαρταρά εντός μου.

Για καυσόξυλα

 

κάνουν οι μέρες και οι νύχτες.

Κοντά τραβούν κι οι αιμομίχτες

για να ξαπλώσουν

μπρος στη φωτιά που τώρα ανάβει.

Του άλλου κόσμου το καράβι

δεν θα γλυτώσουν.