Παραμονές Δευτέρας Παρουσίας

 

Των άστρων η καντάτα τελειώνει,

μπαίνουνε μπρος σκληροί μηχανισμοί,

κι ότι απομένει, του χαμού χρησμοί

παραχωμένοι μες΄σε φρέσκο χιόνι.

 

Τρεκλίζουνε οι μέρες στην ασβόλη,

με μάτια σκεπασμένα ερμητικά.

Ο ήλιος ανατέλλει δυτικά,

θανατικό σκορπίζοντας στη πόλη.

 

Ο ταχυδρόμος γέρασε και πάει.

Μαζέψανε τα σύνορα σκουριά.

Δεμένη η Ανθρωπότης με λουριά,

μήτε που κλαίει πια, μήτε γελάει.

 

Στη σφαίρα μπρος τη γυάλινη η Πυθία,

ψελλίζει επερχόμενα δεινά.

Τα λόγια της ανέκδοτα φτηνά

κι απρόσιτη θεά η Παραμυθία.