Ωδή στη Ναστάζια Φιλίποβνα     

 

Τα προσωπεία μήδισαν των κήπων,

γυρίζοντας τα νώτα στη σφαγή.

Από χορδές εφιαλτών εφίππων,

μια κολπική θα βρει μαρμαρυγή,

 

το κέντρο της καρδιάς που υποφέρει

βουβά με τη βαλβίδα της κλειστή.

Ο θάνατος μειδιά και επιχαίρει

για ότι θε γοργά να αφανιστεί.

 

Ναστάζια Φιλίποβνα η μοίρα

και πάντα ο Ηλίθιος εγώ.

Το Μάρκο συναντώ στην Άνω Σύρα

μαζί του άγια λαμπάδα να φλεγώ

 

κι η λάμψη χαρακώνοντας το Αιγαίο

ας σβήσει στις ακτές του Μαρμαρά.

Ποστάλι, ασφοδέλους περιπλέω

κι ακούω τρις καμπάνα να βαρά.