Στο νυστέρι του ανατόμου

 

Τη πεθαμένη μου ζωή,

γυρεύω ν΄ αναστήσω,

στου χρόνου μέσα τη ροή,

πιόνια να ξαναστήσω.

 

Μαύρο κρίμα στο λαιμό μου

φίδι, σμέρνα μου,

στο νυστέρι του ανατόμου,

δες τη φτέρνα μου.

 

Τηγανισμένο από τη μια,

ψαράκι ταξιδεύω

και μου ρχεται λιγοθυμιά,

στο νου μου σαν σε φέρνω.

 

Πανί ανοιγμένο στο βοριά

αφρούς στεφανωμένο,

με των πνιγμένων τη σοδειά,

στο πάτο σε προσμένω.