Στη στάση

 

Έχει η ζωή σκουριάσει σα κλειδί

που το χουν κρεμασμένο σ΄ένα τοίχο.

Ανοίγω με μαχαίρι τη πληγή,

να τρέξει φρέσκο αίμα μεσ΄το στίχο.

 

Στη στάση καρτερώ σαράντα χρόνια.

Πότε επιτέλους θα ρθει ένα αστικό;

Βαρέθηκα στα μαρμαρένια αλώνια,

το Διγενή να βλέπω νηστικό,

ν΄αντιπαλεύει δράκους και τελώνια.

 

Αστείο να βυθίζομαι στη γη

μέσα σε νοβοπάν λουστραρισμένα,

να βρω όπως λεν τη πρώτη τη πηγή,

σε χώματα από σάρκες χορτασμένα.

 

Θα δέσω δίχως άλλο στο λαιμό

τη μαύρη μου γραβάτα διπλό κόμπο

σφικτά και θα βαδίσω στο γκρεμό,

μήπως και βρω παρηγοριά και τόπο.