Ωδή εις θάνατον

 

Τον φτύσαν κατά πρόσωπο γιαγιάδες,

παιδιά, γερά τον περιφρόνησαν.

Υψώνοντας το βλέμμα στις Πλειάδες,

άγουρες κόρες αυτοκτόνησαν.

 

Άλλοι πάλι ορμώντας μεσ΄τα γκρέμια,

στη ζήση δώκαν κάποιο νόημα,

τ΄Αλόγου χαλαρώνοντας τα γκέμια,

βαρέθηκαν και φύγαν κάπως πρώιμα.

 

Γράψαν για δαύτον ποιητάδες στίχους,

την κεφαλή του ρόδα στόλισαν,

φίλο τον κράξαν, βασιλέα του ψύχους.

Έτσι κάθε μυστήριο το λυσαν.

 

Και με ρωτάς εγώ αν τον φοβάμαι

κι αν γόνυ κάμπτω στη ρομφαία του;

Τα λόγια χάνουμε. Σαν τι μιλάμε

φάσμα απ΄τη μεριά τ΄Αθέατου;