Χωρίς Ανάσταση

 

Κρατούν οι μέρες Άγια Λόγχη

και που πληγώνουν το πλευρό.

Μέσα στου χάρου την απόχη,

βάζω πατούμενο σεβρό

 

κι όλα τ΄αφήνω όπως πάνε,

τους καζαμίες δεν ρωτώ,

στόματα κρύα με φιλάνε,

σ΄αυτή τη τρύπια κιβωτό.

 

Κρατούν τα χρόνια το σφουγγάρι,

όξος κερνούνε και χολή

μα εγώ κοιτάζω το φεγγάρι

κι ας είναι η εικόνα του θολή.

 

Εντός μου σκάβω πάλι πέτρα.

Βούρκος τ΄αθάνατο νερό.

Μάγος απλώνω μαύρη μπέρτα

σ΄αστείο νούμερο ρετρό.

 

Κρατούν τα χρόνια το καλάμι,

πορφύρα ντύνουν το κορμί.

Μια ανάσα Γολγοθάς-Μπραχάμι,

φτάνει να υπάρχει η  αφορμή.