Ψυχή

 

(Στη Μαρία Φ.)

 

Λιπαντικά χρειάζεται η ψυχή

να έβγει απ΄το σώμα, να πετάξει.

Την άχαρη ζωή ν΄αφήσει πίσω της,

το παρελθόν το γκρι μήπως κι αλλάξει.

 

Τα δέντρα χαιρετά, τους κήπους, τα νερά,

την άνοιξη που μπαίνει μεσ΄τη πόλη.

Πια πίσω δεν κοιτά κι ανοίγει τα φτερά,

αργά-αργά προς τη μεγάλη Σχόλη.

 

Ένα κρασί έχει ανάγκη η ψυχή

να ζαλιστεί, να χάσει το στρατί της.

Ξεχνώντας το τι έζησε, να γελαστεί.

Στους ουρανούς να αναστηθεί κομήτης.

 

Ένα φιλί γυρεύει η ψυχή

κι ένα παλιό παλτό για να φορέσει.

Παγώνει η μοναξιά κάθε χαμόγελο.

το δίκιο της να βρει πώς θα μπορέσει;

 

Τα δέντρα χαιρετά, τους κήπους, τα νερά,

την άνοιξη που μπαίνει μεσ΄τη πόλη.

Πια πίσω δεν κοιτά κι ανοίγει τα φτερά,

αργά-αργά προς τη μεγάλη Σχόλη.