Επιθανάτιος Ρόγχος

 

Το σώμα ασθενεί,γαυριά το πνέμα,

της άνοιξης το τίμημα βαρύ.

Μιλώ στου Χάρου τ΄άσαρκο φαρί,

μην και σκιαχτεί τ΄Αχέροντα το ρέμα.

 

Αλλόκοτη σιωπή ορμά στους τοίχους,

πίσω γυρνά σα ρόγχος και κραυγή.

Ίσως κι αντέξω τη στερνή αυγή,

της Κόρης τους δυσοίωνους βοστρύχους.

 

Σεμνά πατώ τι γκρέμια τα γιοφύρια.

Δυό μέτρα βάθος είναι αρκετό

ν΄αρχίσει η Μάνα-Φύση κοπετό,

μεμιάς ξεχνώντας λόγια νικητήρια.

 

Ψύχος βαθύ, ισχνές οι αναμνήσεις.

Ο κόσμος μου σε κρίσιμη καμπή.

Στων φάρων τη στερνή αναλαμπή

της σάρκας μου τη λύση θα μισήσεις…