Συχάρ

 

Το μεσημέρι παίρνει βράση

στο πηγαδάκι της Συχάρ.

Γυρίζεις λες: <<Ειρήνη πάσι.

Που βρίσκεται παιδιά το μπαρ;

 

Παντού οξειδωμένα ρόπτρα,

πορτοπαράθυρα κλειστά.

Με μιαν ουράνια διόπτρα,

στέκει ο Θεός και αλυχτά.

 

Φράγκο δεν δίνει για όσα βλέπει.

Γροθιές τα χέρια Του στη τσέπη.

Ποντάρει μαύρο στη ρουλέτα

και κάνει φίλτρο σιγαρέτα.

 

<<Ραβί τι ψάχνεις στο πηγάδι;

Σαν τι προσμένεις να φανεί;

Το χε της μοίρας σου το υφάδι,

να κλάψεις στη Γεθσημανή.

 

Ρούχα, σανδάλια σκονισμένα.

Δίψα. Το στόμα πυρκαγιά.

Είναι μαθές κανονισμένα,

αγκίστρια, βάρκα και ψαριά>>.

 

<<Καπνός το πνεύμα κι ο Πατέρας>>

βογγάει της Συχάρ ο αγέρας.

Βγάζει η ρουλέτα πάντα μαύρο

και σε Ραβί πως λένε Σταύρο.