Στο μεσοστράτι απάνω της ζωής μου

 

Διαβαίνοντας γιοφύρι, διαβαίνοντας γκρεμό,

στο μεσοστράτι απάνω αγκομαχούσα.

Με μια θηλιά δεμένη, τριγύρω απ΄το λαιμό,

<<ποιάς μοίρας ήμουν θύμα>>, απορούσα.

 

Το δρόμο είχα χάσει. Ψηλώναν τα βουνά.

Ο λύκος μεσ΄τη νύχτα αλυχτούσε.

Φίλε μου μπιστεμένε, για πες μου που ήσουνα

και το τηλέφωνο δεν απαντούσε;

 

Χτυπούσαν οι καμπάνες θλιμμένες πάντα τρις

κι ο ήχος τους χανότανε στο χιόνι.

Σ΄όποιον ρωτούσε: <<Ούτις>>, απαντούσα και <<Κανείς>>

σα μαύρο φίδι που άξαφνα δαγκώνει.

 

Μπαινόβγαινα σε τρένα, ταξί και φορτηγά.

Απόγνωση πλημμύριζαν  οι πάγκοι.

Με είχαν στιγματίσει για αλήτη και φυγά,

γραμμή με οδηγούσαν σε φαράγγι.

 

Κι έτσι πέρασαν μήνες. Κόλαση Δαντική.

Τη Βεατρίκη βρήκα σε μπορντέλο.

Αγάπη μου πουλάει, αγάπη δανεική

και ψέμα πώς δουλεύει σα μοντέλο.

 

Στο μεσοστράτι απάνω της ζήσης το πικρό

σε σκοτεινό πλανέθηκα ρουμάνι.

Μου βγήκε ο θάνατος μου στις κάρτες του ταρό

κι αυτό λίγο ομορφότερο τον κάνει.