Το εμβατήριο του πατέρα

 

Σήκωσες πάλι το σταυρό και πήρες ανηφόρες

που δεν σε βγάζουν πουθενά. Κατάπικρο κρασί

θα πλένει πάντα τις πληγές που άνοιξαν οι ώρες

της μοναξιάς της γιορτινής. Το στήθος το δασύ

 

έμεινε μόνο κόκαλα κι αυτά θρυμματισμένα,

μιας μάγισσας τ’  εργόχειρο φθαρμένο από καιρό,

που σαν νυχτώνει απλώνεται στα πόδια τα λυμένα

και ανεβαίνει ίδια λυγμός στο στόμα το ξερό.

 

Στης θάλασσας τα πέρατα, καράβι αρμενίζεις.

Σάρκα στ΄αμπάρια ανήμπορη, πλεμόνι φθισικό.

Καλύτερα πυργόσπιτα στην αμμουδιά να κτίζεις,

παρά το σκύλο της ψυχής ν΄αφήνεις νηστικό.

 

Έρχεται αγέρας δύσκολος και κύμα γαυριασμένο,

να σε  σκεπάσει ολάκερο μαζί και το σταυρό,

Μαδέρι μαύρο στην ακτή, αλάτι ποτισμένο,

θε ν΄απομείνεις δείχνοντας τον Βέγα, τον λαμπρό.