Τέλεια καταιγίδα

 

Φουρτούνιασαν τα πέλαγα της ζήσης,

να καταπιούν γυρεύουν ότι βρουν.

Βαμμένα από τα κόκκινα μιας δύσης,

σαρκία μετατρέπονται εις χουν.

 

Κάθε ψυχούλα που βαριανασαίνει,

τον διώκτη ν΄αποφύγει το σκληρό,

τα βάσανα του Τάνταλου παθαίνει

και τέλος βρίσκει  πάντα οδυνηρό.

 

Μα εγώ, του χάρου προκαλώ την πτέρνα

κι άτρομος επιστρέφω τη γωνιά,

<<το πιο πικρό ποτήρι>>, λέγω κέρνα.

Υψούμενος στη βαρυχειμωνιά

 

με μια τριχιά δεμένη στο λαιμό μου,

το κέντρο του θανάτου αψηφώ.

Τις μνήμες μου φορτώνοντας επ΄όμου,

κινώ για τ΄ακρογιάλι το κρυφό.