Προθάλαμος οδοντιατρείου

 

Με δεκανίκια προσπαθώ να ζήσω,

κρασί καπνό και λιγοστά βιβλία.

Είναι οι μέρες μου βότσαλα λεία,  

γρίφους λερωμένα που δεν θα λύσω.

 

Πάει καιρός που κρύφτηκα απ΄τον ήλιο,

ότι το φωτερό πια με τρομάζει.

Η θάλασσα τη πίκρα της ρεκάζει

κι η φύση με καλεί σ΄έναν εμφύλιο.

 

Αργά μέσα στο θέατρο σκοτεινιάζει.

Απ΄τις χωματερές γυρίζουν γλάροι

βαριά πετώντας στ΄ουρανού τ΄αμπάρι.

Ο φωνογράφος συνεχώς γκρινιάζει.

 

Το κασελάκι θάβω της Πανδώρας

κι ανάβω ένα στη μνήμη της τσιγάρο.

Έχω το χάρο δείξει για κουμπάρο

και προσδοκώ τα σύγνεφα της μπόρας.