Σκεύος Κεραμέως

 

Σφυρί ο χρόνος, σκεύος κεραμέως

εγώ με το πρησμένο μου συκώτι.

Εναγωνίως ψάχνω για έναν δότη,

να επιστρέψω δυνατός κι ωραίος.

 

Έσβυσ΄η γλύκα, μείναν τα κουκούτσια.

Τα πέλαγα εντός μου δεν αφρίζουν.

Προσεκτικότερης μελέτης χρήζουν,

τα ίχνη απ΄τα τρύπια μου παπούτσια.

 

Ψέματα τέλος. Άγγιξα το χείλος.

Πιο πέρα δεν υπάρχει παρά χάος.

Μέγας ο ψόφος. Άγρια η νύχτα.

 

Τώρα που γένηκε λύκος ο φίλος,

συνάζοντας σπυρί-σπυρί το φάος,

προσμένω του Σταθμάρχη τη σφυρίχτρα.