Στο παχνί

 

Πυρηνικοί παντού αντιδραστήρες,

ανάποδα μιαν έκρηξη μετρούν.

Τη Μόσχα έχουν αλώσει μαύρες χήρες,

-φυτίλια αναμμένα- χαιρετούν,

 

τον Καίσαρα. Και κάπου στη Λιβύη,

τον άθλιο Καντάφι κυνηγούν

της Συμμαχίας οι πρόθυμοι. Γελοίοι

σαλτιμπάγκοι, ας πάνε να πνιγούν.

 

Στίχους μονάχα έχω να κομίσω

και τίποτα άλλο. Ντρέπομαι συχνά,

αδύναμος που στέκω. Θε να ξύσω

πληγές και πριν ανάψω το λυχνα-

 

ράκι τα μαύρα σκότη να φωτίσω

με κείνη τη φλογίτσα την ισχνή

της ποίησης, ίσως πικροδακρύσω,

γυρίζοντας στο γνώριμο παχνί.