Μπολερό δεύτερο

 

 

Ταξιδευτής μένω των τάφων. Αγιοκέρια

στα χέρια σείοντας ξορκίζω τους χειμώνες.

Ότι απομένει, λίγο αίμα στις κολόνες,

φθαρμένοι ιμάντες και της πλήξης τα μαδέρια.

 

Θρυμματισμένα τα οστά των βρικολάκων,

γίνονται ωραίο καταπότι για τη θλίψη.

Μα δεν βαριέσαι… Σε κανένα δεν θα λείψει

που χει λυμένο το θεώρημα των λάκκων.

 

Χρόνια αδήλωτα σαπίζουν στον ιστό τους.

Φυσάει ο μπάτης μα δεν φέρνει ευτυχία.

Σαν περιστέρια χορτασμένα με ψιχία

θα εντρυφήσουνε στους έρωτες τους πρώτους.

 

Όλα μηδέν και το προσθέτω μπας κι ανέβουν

οι στήλες που χω στη καρδιά του υδραργύρου.

Μου τάξαν κάποτε τα θέλγητρα του απείρου

και από τότε, όλο οι ορίζοντες στενεύουν…