Τα Δανεικά

 

Απ΄τη μια στιγμή στην άλλη,

στα καλά καθούμενα,

χάσαμε το Μιχαλάκη

κι όλα τα χρωστούμενα.

 

Πάει καλιά του κι αλαργεύει,

κίτρινος στα χώματα,

μ΄έξοδο μου ταξιδεύει,

στ΄Άδη τα΄Άγια Δώματα.

 

Δυό χιλιάρικα στο χέρι,

του ΄χα δώσει μετρητά,

τώρα ξάπλα σε μαδέρι,

έχει τα πανιά λυτά.

 

Μα δεν είμαι απ΄τα παιδάκια

κάτω που το βάζουνε,

τέτοια πρόστυχα κολπάκια,

μένα δεν τρομάζουνε.

 

Της κεράς του θα χτυπήσω,

νύχτα το παράθυρο

κι αν θελήσει να τη γδύσω,

της αφήνω λάφυρο

 

και το χρέος κι επιπλέον

δίνω κι άλλο δάνειο,

εγώ τ΄ άνθος των Ιππέων,

τέκνον αρειμάνιο.