Τελικός Προορισμός: ΑΔΗΣ

 

Το σκοτεινό θα φτύσω το χρησμό

στων άστρων τη πλημμύρα και θα φύγω,

για κάποια γη πνιγμένη μ΄ ηλιοτρόπια,

που βασιλιά βαφτίζουν τον κολλήγο.

 

Με πρόδωσαν τα χρόνια κι οι καιροί,

ενδύματα φορώντας μου ζητιάνου.

Πολτός το παρελθόν. Ποιος ανελέητος,

το ίδιο πλήκτρο πάντα παίζει πιάνου;

 

Βαρκούλα τραβηγμένη στην ακτή,

για το στερνό προσμένει με ταξίδι,

σα στόμα που γυρεύει μια δικαίωση

κι αντίς φιλί, σφουγγάρι με το ξύδι.

 

Στα νύχια περπατώ μην αυτιαστούν

οι Οχτροί πως έχω τσίγκινα εντόσθια.

Το μελανό πανί πλατειά ξεδίπλωσα,

απ΄των θνητών να φεύγω την Αρρώστια.