ΣΥΜΠΟΣΙΟ

 

Στο χέρι λούγκερ κι η πληγή στ΄αριστερά,

αντίς για γαίμα ύδωρ λάλον αναβλύζει,

έρωτες, τάφους κι αρκετό γαμήλιο ρύζι,

πέτρας βερνίκι απ΄ τα πρώτα μου φτερά.

 

Σβηστό φανάρι εν τω μέσω της νυκτός,

γηροκομεί τις πιο ρηχές μου αναμνήσεις.

Καιρός να δέσεις τον καημό, καιρός να λύσεις

κι ας σκορπιστεί μέχρι τα πέρατα πηχτός.

 

Βακχεύει εντός μου η αρχαία συντροφιά,

από του Χάους τον αυλό σα μαγεμένη.

Τα σβήνει όλα ο Βοριάς, όλα τα παίρνει,

τον Όλυμπο, τη Θήρα, την Αγιά Σοφιά.

 

Αποσταμένος περιμένω να φανεί,

το πρώτο άστρο με επίδεσμο στο χέρι.

Θα χει πεθάνει μα καθένας πως να ξέρει

πως άδειοι μένουν κι ορφανοί οι ουρανοί;