Τις με δέρει;

 

 

Τις νύχτες βγάζω βόλτα τα όνειρα μου,

σκυλιά που με τραβάνε σα τρελά.

Στον ουρανό κάποιος πάντα γελά

και μου γυρεύει την ταυτότητα μου.

 

Την πιο φθαρμένη βάζω καπαρντίνα.

Σηκώνω τους γιακάδες στους καιρούς.

Βρεγμένοι δρόμοι, μοιάζουν με νεκρούς

που ψάχνουν για τσιγάρα σε καντίνα.

 

Μεσ΄τις βιτρίνες στέκουν οι πλαγγόνες

γυμνό τον ένα έχοντας μαστό.

Τη θλίψη μου μ΄ αυτές θα μοιραστώ

και με παλιούς φαντάρους στις στρατώνες.

 

Θαμώνας μιας πατρίδας που δεν ξέρει

πως παίζει τα παιδιά της στα χαρτιά.

Λάδι θα ρίξω πάνω στη φωτιά

και θα ρωτήσω πάλι: <<Τις με δέρει>>;