ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ

 

Ξερνά η προπέλα μαύρο τον αφρό,

τη ζήση ταξιδεύοντας στους τάφους

κι εγώ με νοσταλγία του εδάφους,

στο κύμα ρίχνω θέμελο σαθρό.

 

Οι φάροι δε βοηθούν τους ναυαγούς.

Καλύτερα σκοτάδι να τυλίγει

το πνεύμα, το κορμί θανάτου ρίγη

και ράσο ιερέως ευλαβούς.

 

Πως μοιάζει η σφαγή τρανή γιορτή;

Το αίμα, τον Ωρίωνα σκουριάζει.

Αφιέται στο πικρό η γύμνια αγιάζι,

στο θρόμβο κάθε μία αορτή.

 

Αθάνατος μονάχα ο Θεός

κι Αυτός κυνηγημένος από χρέη.

Στο Χρόνο που πολτός ομπρός μου ρέει, 

ομνύει πάλι ο γίγας Αχαιός.