Πορεία προς το μέτωπο

 

Οι μέρες καταρρέουν. Ποιος θα σβήσει,

τη δίψα των θλιμμένων οφθαλμών;

Σε ουτοπίες ξέμεινα θαμών

κι αδυνατεί το μέλλον να μ΄ορίσει.

 

Παρηγοριά η κόλαση δεν έχει

κι απ΄τα μητρώα ξέκοψα καιρό.

Το χέρι μου κρατώντας σταθερό

πριν ξεκινήσει ο θάνατος να βρέχει,

 

θ΄ανοίξω το αλεξήλιο το μαύρο

και με σπασμένο βήμα όλο εμπρός,

στον κάτω κόσμο θα έμπω προπομπός,

τον άγριο να πολεμήσω ταύρο.

 

Κι αν ίσως η αρένα δεν θελήσει,

να γένω εγώ της μοίρας ο εκλεκτός,

με βία πολύ πετώντας με εκτός,

τα μέλη μου σα γόρδιο ας λύσει.