Στη σπηλιά

 

 

Χρόνια κλεισμένος στη σπηλιά του Πλάτωνα,

τα κατατόπια γνώριμα και πάτωνα.

Σκιές με κατοικούσαν και οράματα

φωνές παθητικές, μορφές για κλάματα.

 

Στου Ντοστογέφσκυ τα φρικτά υπόγεια,

μαδούσα ζαλισμένα ημερολόγια.

Στο στήθος μου αντίς καρδιά είχα μάρμαρο

κι ένα σβησμένο πάντα κλεφτοφάναρο.

 

Τον κόσμο τον μεγάλο δεν τον ήξερα

και ζούσα μεσ΄τη λήθη και τη χίμαιρα.

Ασπρόμαυρη η ταινία βήτα διαλογής

με κούφιο ήχο μιας χαριστικής βολής.

 

Και ξάφνου στο γιατάκι μου ξημέρωσε,

μπήκε το φώς μαζί σου και με ημέρωσε.

Με φτυάρι μαύρο τα πηγάδια μπάζωσα,

τις τρύπες όλες κάθισα και μπάλωσα.

 

Χρόνια θαμμένος στη σπηλιά του Πλάτωνα,

τα όργανα μου κούρδισα τα άτονα,

ένα τραγούδι για τα σένα σκάρωσα

και τα σκοτάδια σαν σκουπίδια σάρωσα.