Της ζωής

 

Ανοίγω κάθε μέρα της ζωής

να μπει κι άς έχω γκρέμια το σπιτάκι.

Ψωμί σταρένιο τη φιλεύω μπόλικο,

ξέχειλο στο ποτήρι της κρασάκι.

 

Λόγο πικρό δεν είπα της ποτέ

κι άς μ΄έχει σαν σκυλί παραπετάξει.

Της στρώνω το χαλί, φιλώ τα χέρια της,

τη ντύνω στη πορφύρα, στο μετάξι.

 

Ανοίγω κάθε μέρα της ζωής

κι αφήνω τα γινάτια κατά μέρος.

Δεν είμαι το παιδί που ήμουν κάποτε,

στα κρύσταλλα χτενίζεται ένας γέρος.

 

Μια στέρφα χαραυγή η ζωή θα βρει

τη πόρτα μου κλειστή και στις κολόνες

θα γράφουν τα χαρτιά πως ξενιτεύτηκα

και πιθανόν να λείψω για αιώνες.