Στη καρδία του σκότους

 

Κάποτε ταξίδευα συχνά,

στη καρδιά την άρρωστη του σκότους,

με ποδάρια αδύναμα, ισχνά,

μάτια που γυρεύανε το φώς τους.

 

Μ΄έναν μες΄τη τσέπη μου φακό

που ληγμένες είχε μπαταρίες,

έψαχνα πώς να απεμπλακώ,

από τέτοιου είδους φασαρίες.

 

-Κάτσε στη γωνιά σου ταπεινά.

Τρώγε το φαγί σου, πιες κρασάκι.

Τι τα αποζητάς τα ορεινά;

Κάλιο ξεκουράσου στο σκαλάκι.

 

Έλεγα κρυφά στον εαυτό μου.

Γέλαγε αυτός, μαζί και γω.

Είχα τη αρρώστια του Διστόμου,

θύμα από τα πρώτα να φλεγώ.