Ο Δυσσέας στη Καλλιθέα

 

Παράθυρο κλεισμένο στο Βοριά,

φθαρμένο από του χρόνου το σκαμπίλι,

στα δώδεκα μονάζω τα χωριά,

κρατώντας παραπόδα καριοφίλι.

 

Σκοτάδια με τυλίγουν ζοφερά,

μ΄ ανάβω που και που τον αναπτήρα.

Σπασμένα των αγγέλων τα φτερά,

κάθε πρωί στοχεύουν λάθος μοίρα.

 

Ένα καιρό ταξίδευα γυμνός,

σε πράσινα νησιά σαν το Δυσσέα.

Ο ήλιος μαύρο μάτι κι αχινός,

μου χάρισε σκιά στη Καλλιθέα

 

κι ένα κλωνί θαμπό βασιλικό

που σαν Μεγάλη μύριζε Τετάρτη.

Από φθηνό ήμουν πάντα υλικό

κι η Ιθάκη μια μουτζούρα μες το χάρτη.

 

Δαβάκη, σαν αητός ποδηγετώ

τη θλίψη και γυρίζοντας σελίδα,

κιμπάρης στης ζωής το παγετό,

κερνώ έναν εσπρέσο την ελπίδα.