Των Ημερών Ο Παλαιός

 

Σε σκωληκόβρωτα κιτάπια,

σκύβει ο Θεός και προσκαλεί,

το Πλάσμα Του κι απά στη ντάπια,

κρυφοτραβάει του το χαλί.

 

Οίκτο δεν ξέρει παρακάλια,

σάκους γιομίζει με κεφάλια.

 

Το μάτι Του κακό σκορπίζει,

τρόμο, λυγμό και ταραχή,

αίματα ολόγυρα ραντίζει

για μάθημα και διδαχή.

 

Γονατιστό θέλει το βιός Tου,

ταχύ το τέλος του αρρώστου.

 

Κοκκάλια στρώνει και κοιμάται,

στου Παραδείσου τη μονιά.

Σοφία Θεία προσμετράται,

κάθε Του στραβοτιμονιά.

 

Αλί στον Άνθρωπο και κρίμα

tέτοιας Πληγής να γένει θύμα.

 

Βάζει φωτιά, σίδερο ανάβει,

βασανιστήριο ποθεί.

Άπατο στέλνει το καράβι

μην και το γόητρο τρωθεί.

 

Θεό Tον κράζουν μα είναι νούλα,

της γειτονιάς μια γυναικούλα.