ΠΕΡΑΣ ΩΡΑΡΙΟΥ

 

Λαμπρά τα φώτα της γιορτής,

δε λεν να σβήσουν.

Σα στένωση μιας αορτής,

τέλος κραυγάζουν εποχής

πριν γονατίσουν.

 

Σεμνά πολύ με χαιρετούν

δίσεκτα χρόνια.

Στα πόδια μου ψυχορραγούν,

Δήμητρα, Κόρη  δυσωπούν,

κρατούν καδρόνια.

 

Κάθε πρωί στην αγορά

ψωνίζω θλίψη.

Χαμοθεού είμαι βορά

κι αυτό ο νους μου δε χωρά…

Ασπίδος ρίψη.

 

Παρασκευή κατά τις τρεις

παίρνω τη τσάντα.

Αν ψάξεις ίσως και με βρεις,

μόνο τα ίδια μην μου πεις

που λέγεις πάντα…