Λίγο πριν το τέλος

 

Ατροφικά τα νιάτα μου σιγούν,

σε καροτσάκι μαύρο αναπήρου.

Χέρι απλώνουν, ζητιανεύουν τ΄ όνειρο

πριν καρφωθούν στα κράσπεδα τ΄απείρου.

 

Στη πλάτη κουβαλούν ακορντεόν,

που όλο βαρά το ίδιο το τροπάρι,

μπρος σε πορτοπαράθυρα ολόκλειστα

και στης πνιγμένης πόλης το κουφάρι.

 

Μηνύματα δεν στέλνουν οι θεοί.

Τους φτάνει μόνο μια στριγγιά σφυρίχτρα.

Τελειώνει ο αγώνας κάπως πρόωρα

και εμπρός για τη μεγάλη τη ρουφήχτρα.

 

Με κλάμα καθώς άρχισαν τελειώνουνε

τα ψέματα κι αφήνουν την ανάσα.

Ο άγγελος στεγνός μ΄ένα μειδίαμα,

θα σπεύσει να διαλέξει μου τη κάσα.

 

Ατροφικά τα νιάτα μου θα μπουν

ορθώνοντας περήφανα το χέρι,

στου υγρού του παραδείσου τον περίβολο

και το λαιμό θα σκύψουν στο μαχαίρι.